Η προέκταση του πέους της διαμάντως

Η διαμάντω μπήκε με φόρα στον σαλόν δε κουαφόρ της λίτσας, έπρεπε να κάνει ανταύγειες στα ξανθά μαλιά της με τις μαύρες ρίζες γιατί σαββατόβραδο ο νώντας θα την πήγαινε στο χορό της κομματικής οργάνωσης.
Δεν έδειξε αμέσως το σοκ που έπαθε όταν είδε στα πόδια της μισητής φρόσως ένα θεόρατο σκύλο την ώρα που τσιγάριζε στο σεσοάρ τα κίτρινα μαλλιά της. Ήταν η πουτάνα που της είχε φαει το γκόμενο το μήτσο με το αστραφτερό χουντάι . Λύσσαζε και με κλεφτές ματιές κοίταζε μια το σκύλο και μια την μισητή φρόσω.
Όταν επιτέλους ξεκουμπίστηκε από το σαλόν δε κοαφόρ δεν κρατήθηκε και ρώτησε την λίτσα :

-Γιατί κβαλάει το σκλί μαζί αυτήν η κλώσα;
-Αχχ δεν ξέρς διαμάντου μ’ είνι τρέντ τσ’ του πήρι ου κινούργιους ου γκόμινους, απάντησε η λίτσα σα να την γαργάλαγαν τα φτερά του οργασμού στα σκέλια.
Άφρισε η διαμάντω και λέει:
-για να κυνηγήσ’ καμιά μπικάτσα του θέλ’;
-Όχι μαρή χαμέν’ είνι ρουντβάλιρ κι είνι μόδα.
Αυτό ήταν μαύρισε η βραδιά του νώντα γιατί μετά τον κομματικό χορό που θα πήγαιναν για κανένα ξεγυριστό πίσω από τις αποθήκες του αγροτικού συνεταιρισμού, πάπαλα. Η διαμάντω δεν σήκωνε τα ποδάρια με τίποτε αλλά τα στύλωνε σαν γάιδαρος στον ανήφορο.
-Ιέλα διαμάντου μ’ κι θα σ’ πάρου οτ’ γοστάρ’ η ψχή σ’, σκλί θέλς θα ζ’ δώκου τουν αράπ πόχουμι στα πρόβατα. Παρακάλαγε ο ταλαίπωρος αλλά η διαμάντω επέμενε.
-Ιμένα θα μ’ πάρς ρουντβάλιρ τουν αράπ να τουν δώκς σι καμιά απ’ τσ’ παστρικές π’ καλουβλέπς στου κόμα σ'.
Αυτό ήταν, κατέβηκε στην πόλη ο νώντας και παρήγγειλε τον σκύλο δεν έχει σημασία η «μάρκα», σημασία έχει να γαμήσει ο νώντας και να κάνει το «κομμάτι» της η διαμάντω που θα την ξέσκιζε την πουτάνα την φρόσω γιατί ο δικός της σκύλος ήταν από αυτούς που έβλεπε στο σινεμά στα χιόνια, ήταν χάσκι.
Αμέσως τον βαρέθηκε τον σκύλο η ναζιάρα διαμάντω και μετά από τα μαρτύρια που πέρασε το ζωντανό δεμένο και νηστικό σε μια αλυσίδα γιατί πέρασε η μόδα τον πέταξαν. Αφού περιπλανήθηκε ζώντας μαρτυρικά με κλωτσιές με πείνα και τις καιρικές συνθήκες να τον τσακίζουν στα γεράματά του πια βρήκε ένα σπίτι όπου προσπαθούν να του γιάνουν τις πληγές. Τώρα το ξέρει και ο ίδιος ότι για όσο χρόνο του μένει θα τον συνοδεύει η αξιοπρέπεια ενός ζωντανού πλάσματος.

ΥΓ. Η ιστορία είναι αληθινή. Αν θέλετε να συναντήσετε τα θλιβερά αυτά δίποδα ρίξτε μια ματιά δίπλα σας, όλο και κάποια διαμάντω θα κουνάει τον κώλο σε κάποιο νώντα με αντίτιμο μια ζωντανή ύπαρξη για να κάνουν το "κομμάτι τους".